Rudnicki Stanisław

pseudonim Ster, Staszek. Urodził się 5 października 1896 roku w Warszawie jako syn Wojciecha i Marii z Openheimów, zmarł 27 lutego 1962 roku w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Harcmistrz, prawnik, sędzia, działacz społeczny, taternik i narciarz.

Od 1906 – był uczniem gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie; w szkole należał do Organizacji Młodzieży Narodowej Szkół Średnich i tajnej organizacji „Przyszłość” („Pet”)

Jesień 1911 – założył przy gimnazjum drużynę skautową im. Jana Zamojskiego (późniejsza 2. WDH im. Tadeusza Rejtana)

1911–1912 – należał do głównych organizatorów i członków władz centralnych tajnego skautingu w Królestwie Kongresowym

1912 – wszedł w skład tzw. plutonu instruktorskiego i wziął udział w pierwszym na terenie zaboru rosyjskiego kursie dla drużynowych w Strachowie koło Urli

1913–1914 – był członkiem Warszawskiej Rady Drużynowych

Od 1913 – współpracował z prasą harcerską

1914 – w pierwszych dniach wojny kierował dyżurami oraz służbą łączności i wywiadowczą skautów na rzecz organizującego się rządu narodowego i komendy tworzącej się POW

1914–1916 – był członkiem Naczelnej Komendy Skautowej

1916–1917 – pełnił funkcję hufcowego I Hufca w Warszawie i został Przewodniczącym Rady Hufcowych w Warszawie

1917 – pojechał do Gdańska, gdzie zorganizował przy Towarzystwie Filaretów pierwszą drużynę skautową Marzec

1917 – zainicjował ze Zdzisławem Zalewskim wydawanie „Harcerza” i „Harcmistrza”; pełnił czasowo funkcję sekretarza redakcji

1917–1918 – był członkiem Komendy Naczelnej ZHP

Jesień 1918 – wstąpił do wojska, kierował akcją harcerzy warszawskich w rozbrajaniu wojsk niemieckich na terenie Kongresówki, po czym walczył na froncie przydzielony do I Pułku Piechoty Legionów

1918–1919 – został kierownikiem Wydziału Wydawniczego i zastępcą kierownika Wydziału Wojskowego Naczelnego Inspektoratu Harcerstwa Polskiego

8 maja 1919 – składał raport Naczelnikowi Państwa Józefowi Piłsudskiemu przed defiladą drużyn I i II Okręgu Stołecznego w parku Łazienkowskim

8–10 czerwca 1919 – kierował stuosobową drużyną reprezentacyjną z Warszawy na I Zlocie Drużyn Wielkopolskich w Wierzenicy

Czerwiec 1919 – został członkiem Naczelnej Rady Harcerskiej i Naczelnictwa Dzielnicowego na byłą Kongresówkę i Litwę

Luty 1920 – oddelegowano go do akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku; pełnił funkcję kierownika Wydziału Plebiscytowego utworzonego przez Naczelnictwo ZHP

1920 – podczas wojny polsko-bolszewickiej dowodził kompanią w grupie wileńskiej majora Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego na froncie północnym

1921 – w stopniu podporucznika przeszedł do rezerwy

1921–1923 – był członkiem Wydziału Zagranicznego Naczelnictwa ZHP

1922–1924 – odbywał praktykę w dziale prawnym i konsularnym Ministerstwa Spraw Zagranicznych

1925 – ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego i podjął pracę w polskim konsulacie w Lille; po powrocie do kraju pracował w Instytucie Badań Spraw Narodowościowych

1927–1931 – odbył aplikację w sądzie i został przydzielony do Biura Orzecznictwa Sądu Najwyższego 1932 – reprezentował Naczelnictwo ZHP na zlocie w Norwegii

1932–1939 – był przewodniczącym Komisji Dyscyplinarnej Głównej Kwatery Harcerzy; należał do Stałej Delegacji Zrzeszeń Prawniczych i Polskiej Komisji Współpracy Międzynarodowego Prawa

1939 – brał udział w kampanii wrześniowej; po bitwie pod Maciejowicami dostał się do niewoli niemieckiej; był internowany w oficerskim obozie jenieckim w Linzu, a następnie w Woldenbergu

Marzec 1945 – po powrocie z niewoli podjął pracę jako sędzia w Sądzie Okręgowym we Włocławku

1952–1953 – prowadził na Wydziale Prawa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika ćwiczenia z postępowania karnego; brał udział w życiu społecznym i kulturalnym Włocławka; był długoletnim prezesem Koła Zrzeszenia Prawników Polskich we Włocławku

1957–1961 – należał do Harcerskiego Kręgu Instruktorskiego „Wigry” przy Głównej Kwaterze Harcerstwa

1959 – był członkiem Komisji Historycznej NRH

Autor wielu artykułów w pismach: „Drogi”, „Naród i Państwo”, „Przełom”, „Głos Sądownictwa”, „Sprawy Narodowościowe”, „Kurier Poranny”, a także pism francuskich i jugosłowiańskich oraz książek: Kalendarz skauta na rok 1917. Rok I, Wyd. Kasa Przezorności i Pomocy Warszawskich Pomocników Księgarskich, skł. gł. Gebethner i Wolff, Warszawa 1916; Coś wam powiem, Wyd. Kasa Przezorności i Pomocy Warszawskich Pomocników Księgarskich, skł. gł. Gebethner i Wolff, Warszawa 1911; [wspólnie z Kazimierzem Betleyem], Skauci w polu. Podręcznik dla harcerzy, „Związek Harcerstwa Polskiego. Biblioteczka Harcerska”, 1, nakładem księgarni J. Lisowskiej – S. Betley, Warszawa – Płock 1917; [wspólnie z Tadeuszem Skotnickim], Skauci w obozie „Związek Harcerstwa Polskiego. Biblioteczka Harcerska”, 2, nakładem księgarni J. Lisowskiej, Warszawa 1917; Kalendarz harcerza-skauta na rok 1918. Rok II, Wyd. Kasa Przezorności i Pomocy Warszawskich Pomocników Księgarskich, skł. gł. Gebethner i Wolff, Warszawa 1917. Odznaczony: Medalem Niepodległości, dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi, Honorowym Krzyżem Harcerzy z Czasów Walk o Niepodległość, Złotą Odznaką PTTK, jugosłowiańskim Orderem Świętego Sawy.

Błażejewski W., Postaci z dziejów. 35 biogramów działaczy i instruktorów harcerskich, „Prace Zespołu Historycznego Głównej Kwatery ZHP”, nr 12, Główna Kwatera Związku Harcerstwa Polskiego, Warszawa 1984, s. 40–41.

Jarzembowski K., Kuprianowicz L., Harcmistrzynie i harcmistrze Związku Harcerstwa Polskiego mianowani w latach 1920–1949, Barbara HUP B. Gąsiorowska, Kraków 2006, s. 180.

Wojtycza J. (red.), Harcerski słownik biograficzny, t. 3, Muzeum Harcerstwa – Marron Edition, Warszawa – Łódź 2012, s. 180–181.

Betley Kazimierz

Ś. p. Kazimierz Betley.

Wydarła nam wojna z szeregów jednostki wartościowe, najbardziej wartościowe… I nietylko dlatego tak mówić możemy, że zwykliśmy dobrze mówić o tych co odeszli, ale, że było tak w rzeczywistości, że właśnie owe grono tych najlepszych dziś inną, wyższą pełni służbę. Tak jakby ziemia nie dla nich była, jakby się źle w ziemskiej czuli służbie — tak szedł jeden za drugim, ten szereg twórców prawdziwych Polski, w służbę wyższą.

Niewątpliwie bowiem ich właśnie można postawić w pierwszym szeregu Jej twórców, z ich „trudu i znoju powstała by żyć“, oddali się Jej cali za życia i Jej w ofierze życie swe złożyli...

Szereg długi zaczyna się gdzieś od sierpniowej wyprawy strzeleckiej, od pierwszych dni „czynu polskiego“, od bezimiennego „harcerza-legionisty“, co przez Moskali schwytany na wywiadzie pierwszy bodaj z Polaków o Polskę Niepodległą walczących, życie swe złożył za Jej sprawę.

A potem Pększyc Grudziński i cała grupa najlepszych bodaj małopolskich druhów, Szletyński i pierwsze dotkliwe straty Harcerstwa w Kongresówce, a dalej Boguski, Gutowski, Rewoliński, Wolski, Betley i tylu innych. A i tych kilka nazwisk wystarczy wspomnieć, by stwierdzić, że ci co odeszli „na wieczną wartę“ z najlepszych byli i że jako świetlane typy, wzory do naśladowania wśród nas pozostać powinni...