Harcmistrz Witold Sawicki, pseudonimy: Andrzej, Jerzy, Burzański, Profesor, Tolek; historyk prawa, doktor habilitowany, urodził się 13 lutego

1904 roku w Humaniu (obecnie Ukraina), zmarł 13 maja 1973 roku w Otwocku. Był synem Mirosława (1870–1944), adwokata, w latach 1928–1930 wiceprzewodniczącego ZHP, założyciela i wydawcy „Strażnicy Harcerskiej”, wiceprzewodniczącego Hufców Polskich, i Zofii Piotrowskiej.

1912 – wstąpił do 2. Warszawskiej Drużyny Harcerzy

1920 – wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako ochotnik-sanitariusz

1921–1924 – pełnił funkcję drużynowego 48. Drużyny Harcerzy w Warszawie

1926–1930 – był członkiem Wydziału Organizacyjnego Głównej Kwatery Męskiej

1930 – zainicjował i założył Krąg Starszoharcerski „Klub Włóczęgów” w Warszawie, który w 1934 roku zmienił nazwę na Krąg Starszoharcerski im. Świętego Jerzego

1939 – wszedł w skład Komendy Pogotowia Harcerzy

27 września 1939 – uczestniczył w spotkaniu, podczas którego zapadła decyzja o przejściu ZHP do konspiracji

27 października 1939 – dołączył do nowej tajnej organizacji harcerskiej pod nazwą Hufce Polskie, założonej przez Stanisława Sedlaczka

1939–1941 – był zastępcą Naczelnika Hufców Polskich

1941–1945 – pełnił obowiązki Naczelnika Hufców Polskich

Od czerwca 1942 – prowadził rozmowy z Szarymi Szeregami dotyczące scalenia działających w konspiracji organizacji harcerskich

1 czerwca 1944 – wszedł w skład wspólnej komisji zjednoczeniowej

1944 – w powstaniu warszawskim walczył na Woli i Starym Mieście w Kompanii „Harcerskiej” Batalionu „Gustaw”

18 września 1944 – został mianowany podporucznikiem; po upadku powstania warszawskiego został wywieziony do Niemiec, przebywał w obozach jenieckich Fallingbostel XIB, Bergen-Belsen XIB-Z i Grossborn DII

1945 – po powrocie z niewoli wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim historię prawa powszechnego

Grudzień 1945 – został aresztowany przez UB, osadzony w więzieniu na Rakowieckiej w Warszawie, skazany na pięć lat pozbawienia wolności

1 maja 1947 – zwolniono go na mocy amnestii

1948 – podjął pracę w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim

Maj 1952 – został ponownie aresztowany, zwolniony po półrocznym więzieniu z zakazem pracy akademickiej

1956 – po październiku wrócił do pracy naukowo-dydaktycznej na wydziale prawa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie

Należał do prawicowego katolicko-narodowego nurtu harcerstwa, współpracował z miesięcznikiem „Strażnica Harcerska”, ukazującym się od 1929 roku. Od 1926 roku był członkiem organizacji Porozumienie Antykomunistyczne, powstałej z inicjatywy Henryka Glassa i Stanisława Sedlaczka. Ideowo związany był z Obozem Wielkiej Polski, a następnie Stronnictwem Narodowym. Od 1936 roku prowadził z ojcem kancelarię adwokacką.

Odznaczony Krzyżem Walecznych.

Harcerski słownik biograficzny, t. 3, red. J. Wojtycza, Muzeum Harcerstwa – Marron Edition, Warszawa 2012, s. 189–190. Jarzembowski K., Kuprianowicz L., Harcmistrzynie i harcmistrze Związku Harcerstwa Polskiego mianowani w latach 1920–1949, Barbara HUP B. Gąsiorowska, Kraków 2006, s. 183.