Hubertus von Schoenebeck

doktor filozofii; jeden z głównych propagatorów i współczesnych przedstawicieli antypedagogiki. Odbył intensywne studia w zakresie nauk prawnych, koncentrując się na recepcji myśli prawnej, prawie konstytucyjnym i historii prawa europejskiego. Po ukończeniu studiów pracował w szkole podstawowej jako nauczyciel, był wychowawcą klasy i pełnił funkcję męża zaufania. W latach 1976-1978 prowadził naukowy projekt badawczy nad możliwościami komunikacji pedagogicznej z dziećmi. W związku ze swoimi badaniami studiował także ruch praw dziecka w USA i konsultował swoją koncepcję postpedagogicznej komunikacji z Carlem Rogersem twórcą psychoterapii zorientowanej na klienta. Od 1976 do 1980 roku opierając się na doświadczeniach i rezultatach swoich badań rozwijał postmodernistyczną filozofię i etykę "Amication". W roku 1978 wspólnie z Jansem Ekkehardem Bonte stworzył koncepcję "Przyjaźni z dziećmi" po raz pierwszy w świecie łączącą postpedagogiczną teorię i praktykę. W 1980 roku podczas manifestacji pokoju w Munster proklamował "Niemiecki Manifest Dziecięcy" czyli spis praw dla młodych ludzi inspirowany ruchem praw dziecka. W 1985 roku stworzył trening samostanowienia formułę seminarium opartego na dynamice grupowej służącego rozwijaniu odpowiedzialności za samego siebie. Od 1978 roku pracuje jako oficjalny, publiczny propagator Stowarzyszenia "Przyjaźni z dziećmi" oraz idei "Amication" wyjaśniającej zasady samoakceptacji oraz życia wolnego od manipulacji wychowawczej; prowadzi wykłady i spotkania w środowiskach uniwersyteckich, szkołach i ośrodkach kształcenia w Niemczech i za granicą, a także prowadzi wiele seminariów poświęconych postpedagogicznej komunikacji. Jest autorem wielu książek i wydawnictw o tematyce postpedagogicznej. Źródło: Wikipedia.

• Książki przetłumaczone i wydane w Polsce:

»Antypedagogika w dialogu. Wprowadzenie w rozmyślania antypedagogiczne«, Uniwersytet Mikołaja Kopernika. Studia Kulturowe i Edukacyjne, Toruń 1991

»Antypedagogika. Być i wspierać zamiast wychowywać«, Agencja Wydawnicza Jacek Santorski & Co., Warszawa 1994

»Kocham siebie takim, jakim jestem«, Oficyna Wydawnicza IMPULS, Kraków 1994

»Po tamtej stronie wychowania. Życie w wolności od psychicznej przemocy«, Oficyna Wydawnicza IMPULS, Kraków, wydanie I – 1998, wydanie II – 1999;

»Szkoła z ludzką twarzą. Wizja i rzeczywistość«, Oficyna Wydawnicza IMPULS, Kraków 2001

Oficyna Wydawnicza "Impuls"

Słowo Autora do wydania polskiego

Wstęp do wydania polskiego

I. Wprowadzenie

1. Dialog antypedagogiczno-pedagogiczny

2. Replika na recepcję pedagogiczną

3. Problematyka antropologiczna

4. O tożsamości antypedagogiki

5. O tożsamości pedagogiki

II. Dialogi

A. Dialog z Andreasem Flitnerem: Konradzie, mawiała Pani Matka

1. Antypedagogika pokazuje swym bezładnym lżeniem wszystkich nauczycieli i wychowawców, że chodzi jej nie tyle o poważną dyskusję, ile o efekt publicystyczny

2. Antypedagogika powraca do nierealnych marzeń romantyków

3. Antypedagogika nie wyjaśnia, w jaki sposób ma dojść do interpretacji świata i doświadczania jego sensu, jeśli dzieciom mają być przekazywane treści nauczania z pominięciem wychowania

4. Antypedagogika nie myśli o dzieciach, które bez obowiązku szkolnego byłyby całkowicie odcięte od wszelkiej nauki, a zatem i od wszelkiego rozwoju ich wolności

5. Antypedagogika nie dostrzega społecznej strony rozwoju własnego Ja i proponuje sterylny stosunek podporządkowania

6. Antypedagogika odrzuca odpowiedzialność wychowawcy za dziecko

7. Antypedagogika wzmaga skłonność do uchodzenia z pola walki i pozostawiania dzieci samym sobie; ryzykuje zatem wydanie dzieci na pastwę tych wszystkich, którzy dzisiaj wyciągają po nie ręce

8. Antypedagogika chce się uwolnić od pośredniczenia w stosowaniu wymagań i przymusu wobec dzieci

9. Antypedagogika wprowadza w błąd w tym względzie, że istnieje wgląd dorosłych w konieczności, których dziecko nie może jeszcze zrozumieć i przyjąć za własne

10. Antypedagogika poprzez Niemiecki Manifest Dziecięcy rości sobie również prawo do wymagań sprzecznych z zagwarantowanymi prawami dziecka

B. Dialogi z Jurgenem Oelkersem i Thomasem Lehmannem Antypedagogika: wyzwanie i krytyka

11. Antypedagogika rozmija się zwyczajnie z problematyką pedagogiczną, chcąc się uwolnić od dialektyki jednostki i kultury

12. Antypedagogika nie rozwiązuje aporii rozumu i wychowania

13. Antypedagogika wzmacnia irracjonalność i podatność na pokusy polityczne przez wyłączne umiejscowienie „prawdziwego Ja” w wymiarze uczuciowym

14. Antypedagogika czyni z dzieci istoty sztuczne, pokazujące się zawsze tylko z dobrej strony

15. Antypedagogika sugeruje, że spontaniczne wyrażanie nienawiści, zawiści, rywalizacji, lekceważenia, obojętności itd. nie pociąga za sobą żadnych negatywnych skutków

16. Antypedagogika nie pyta dzieci, czy chcą antypedagogiki i nie poddaje swoich wartości pod dyskusję

17. Antypedagogika chce, by dzieci nauczyły się działać według zasad moralnych innych niż prawo silniejszego

18. Antypedagogika daje dziecku wolną rękę w wykorzystywaniu dorosłych zgodnie z jego wolą i nie ma możliwości poskramiania jego samowoli

19. Antypedagogika zmierza w kierunku pedagogiki ułatwień, czyniącej w końcu z dzieci niewolników potrzeb, które można zaspokoić tylko sytuacyjnie

20. Antypedagogika pomija to, że przyjaźń oznacza dla dzieci coś zupełnie innego niż dla dorosłych

C. Dialogi z Michaelem Winklerem Uwagi krytyczne do antypedagogiki

21. Antypedagogika pozwala jednostce samodzielnie decydować, czego zamierza się uczyć, i odrzuca tezę, że trzeba sobie przyswoić warunki ludzkiego życia, by moc żyć

22. Antypedagogika chce pozostawić dzieci samym sobie; młode pokolenie musi zaczynać od początku, samo i zdane tylko na własne siły

23. Antypedagogika kwestionuje czyn moralny i moralność w ogóle; triumfuje „władza silniejszego”

24. Antypedagogika ukazuje wszelki altruizm jako wyobcowanie; dla niej każdy człowiek jest sam dla siebie bliźnim

25. Antypedagogika wyklucza cele i perspektywy, nie zna kategorii czasu i bazuje na idei „tu i teraz”

26. Antypedagogika odrzuca sprzeczność i uwagi krytyczne jako bezcelowe i jako świadectwo niedostatecznej zdolności myślenia

27. Antypedagogika nie uważa się za uzasadnioną naukowo i neguje kryterium metodycznego myślenia i argumentowania

28. Antypedagogika nie uznaje wpływu norm społecznych na rozwój osobowości dziecka i przez to wzmacnia tylko ich oddziaływanie

29. Antypedagogika ustawia się przeciw cywilizacji, podnosi wolę dziecka do rangi kryterium i czyni ludzi ślepymi wobec wszystkich momentów obiektywności, które wynikają z indywidualnego działania
30. Antypedagogika nie przyjmuje do wiadomości realnej dialektyki nakazów społecznych

Spojrzenie w przyszłość

Literatura

Aneks

Aktualne rozważania

Na temat rozumienia antypedagogicznej

Na temat praktyki antypedagogicznej

Słownik antypedagogiczny

Test antypedagogiczny