• Obniżka
Człowiek w obliczu kresu życia

Człowiek w obliczu kresu życia

Podtytuł: Studia interdyscyplinarne
ISBN: 978-83-8095-324-6
60,00 zł
50,00 zł Oszczędzasz: 10,00 zł

Wyświetl historię cen produktu

Najniższa cena w ciągu ostatnich 30 dni 50,00 zł

Czas dostawy kurierem InPost 24 godziny! E-booki w ciągu 15 minut!

Oddajemy do rąk czytelników publikację dotyczącą szeroko pojętego zagadnienia śmierci pt. Człowieka w obliczu kresu życia – studia interdyscyplinarne. Mamy w zamiarze dostarczyć opracowanie, które w trzech wymiarach zarysowuje eksponowane zagadnienie, tj. Współczesne zainteresowania śmiercią – w stronę egzystencjalnej przepaści, Myślenie trudne, lecz niezbędne – cenne doświadczenia śmierci, Śmierć społeczna – nieposkromione myśli o unicestwieniu.

Wersja książki
Ilość

Oddajemy do rąk czytelników publikację dotyczącą szeroko pojętego zagadnienia śmierci pt. Człowieka w obliczu kresu życia – studia interdyscyplinarne. Mamy w zamiarze dostarczyć opracowanie, które w trzech wymiarach zarysowuje eksponowane zagadnienie, tj. Współczesne zainteresowania śmiercią – w stronę egzystencjalnej przepaści, Myślenie trudne, lecz niezbędne – cenne doświadczenia śmierci, Śmierć społeczna – nieposkromione myśli o unicestwieniu. W zależności od wymiaru mówimy m.in. o kwestii związanej z odchodzeniem, odejściem, końcem i wiarą w to, że „życie ludzkie się jeszcze nie kończy”. W tekstach wyłania się walka o życie, ważne jest bowiem to, aby je dogonić, nadać mu sens, nową jakość – zwłaszcza w ostatnich dniach, chwilach zanim odejdzie z ostatnim oddechem. Ilustruje się jednocześnie doświadczanie śmierci widzianej z różnych perspektyw, a także wyrażonej w ignorancji, spychaniu na margines społecznego funkcjonowania zarówno problemów, jak i osób z nimi się zmagających, piętnowaniu zjawisk będących udziałem człowieka wówczas, kiedy żyje. Można by wskazać, że jest to uśmiercanie za życia. Ten wymiar ma na celu przywołać refleksję i mądrość, która spowoduje pragnienie otwarcia się na życie, innego spojrzenia na nie.

Zarysowane wymiary związane są z uczeniem się na nowo każdego etapu życia zbliżającego nas do śmierci. Może być to zmaganie ze śmiertelną chorobą kogoś bliskiego, swoją, towarzyszenie komuś w odchodzeniu, a także zmiana myślenia i redefiniowania zjawisk zepchniętych na margines – kres życia. Może to być w końcu i nowy sposób rozumienia, udzielania pomocy, otwierania drzwi przed tymi, którzy tak jak inni zasługują na takie samo życie ze względu na jego osobowy wymiar i nadaną każdemu bez wyjątku godność.

Holistycznie rzecz ujmując, należy nadmienić, że niewątpliwie ukazane teksty nie są przygodnie dobrane, ale posiadają wspólny mianownik o wektorze rozważań skoncentrowanych na krańcach egzystencjalnego tchnienia. Kreślone w książce słowa dookreślają i wypełniają niniejszy dyskurs, wywołując – jak należy mniemać – trudne myśli oraz refleksje o przemijaniu i doczesności. Instynkt życia oraz konstruowanie ścieżki własnego rozwoju, a także sam fakt codziennego funkcjonowania, rozniecają uzasadnione obawy szczególnie w kontekście nurtu ziemskiego bytowania o to, co wydarzy się jutro, jak potoczy się moje życie.

Lokując nasze dysputy w takiej problematyce, pomimo jej ciężaru egzystencjonalnego liczymy, że staną się one zachętą do naukowego namysłu. Polecamy niniejszą lekturę z nadzieją na życzliwe przyjęcie i pozytywny odbiór

Studia interdyscyplinarne
198 Przedmioty

Specyficzne kody

isbn
978-83-8095-324-6

Przybyliński Sławomir

Antoszewska Beata

Doktor nauk humanistycznych, adiunkt w Katedrze Pedagogiki Specjalnej i Psychologii.

Wcześniej pracowała jako pedagog w poradni psychologiczno-pedagogicznej oraz rehabilitacji neurologicznej. Wybrana bibliografia:

- Podstawy integracji osób niepełnosprawnych, „Auxilium sociale. Wsparcie społeczne” 2001, nr 2.

- Integracja – to nas dotyczy [w:] Kazanowski Z., Osik-Chudowolska D. (red.), Integracja osób niepełnosprawnych w edukacji i interakcjach społecznych, Lublin 2003.

- Opieka paliatywna wyzwaniem dla pedagogiki specjalnej [w:] Górniewicz E., Krause A. (red.), Konteksty teoretyczne, Olsztyn 2003.

- Wsparcie społeczne w chorobie nowotworowej [w:] Kwaśniewska G., Wojnarska A. (red.), Aktualne problemy wsparcia społecznego osób niepełnosprawnych, Lublin 2004.

- Opieka pedagogiczna w rewalidacji dziecka chorego[w:] Kosakowski C., Krause A. (red.), Rehabilitacja, opieka i edukacja specjalna w perspektywie zmiany, Olsztyn 2004.

- Normalizacja warunków życia dzieci i młodzieży z chorobą nowotworową [w:] Kosakowski C., Krause A. (red.),

- Normalizacja środowiska życia osób niepełnosprawnych, Olsztyn 2005.

Wprowadzenie 

Wymiar 1

Współczesne zainteresowania śmiercią – w stronę egzystencjalnej przepaści

Andrzej Kucner

Problem śmierci w filozoficznym i kulturowym namyśle nad współczesnością 

Krzysztof Leśniewski

Osoba ludzka wobec decyzji obdarowywania swoim ciałem w obliczu śmierci mózgowej 

Bernadeta Szczupał

Zagrożenia godności a prawa pacjenta terminalnie chorego 

Grzegorz Kazberuk

Współczesna kultura śmierci – śmiercią kultury współczesnej 

Zygmunt Pucko

Idea macierzyństwa rozumiana jako terminus a quo troski o umierających 

Andrzej Guzowski, Elżbieta Krajewska-Kułak

Misterium tremendum – kategoria, której nie chce świat? 

Wymiar 2

Myślenie trudne, lecz niezbędne – cenne doświadczenia śmierci

Paweł Piotrowski

Rozmowa z dzieckiem o śmierci. Kilka uwag o jednej z granic pedagogiki 

Elżbieta M. Minczakiewicz

Śmierć a postawy społeczne wobec śmierci i umierania, czyli próba namysłu nad tym, czy śmierć przynosi wszystkim wieczny odpoczynek? 

Marcin Wlazło

Biblioterapeutyczne aspekty wczesnej edukacji tanatologicznej 

Agnieszka Paczkowska, Piotr Krakowiak

Żałoba i przeżywanie straty u dzieci i młodzieży   

Grzegorz Godawa

Wsparcie duchowo-religijne nieuleczalnie chorego dziecka i jego rodziny. Wybrane zagadnienia 

Aleksandra Tobota, Beata Antoszewska

Śmierć w świecie dziecka i nastolatka – wpływ rodziców i innych dorosłych 

Anna Janowicz, Piotr Krakowiak, Karolina Kramkowska

Rzecz o opiekunach rodzinnych w opiece u kresu życia 

Joanna Żeromska-Charlińska

Nadzieja umiera ostatnia? Refleksje nad racjonalnością sprawowania opieki paliatywno-hospicyjnej 

Wymiar 3

Śmierć społeczna – nieposkromione myśli o unicestwieniu

Anita Kotlenga

Modus operandi i osobowość zabójcy o profilu seryjnego mordercy 

Jagoda Chmielewska

Życie ze śmiercią w tle – adaptacja do warunków izolacji więziennej kobiet skazanych z artykułu 148 kodeksu karnego 

Mariusz Snopek

Kres ludzkiego tchnienia… kres ludzkiej godności, czyli o więziennej degradacji skazanych poszkodowanych

Magdalena Kołodziej

Życie osób poczętych metodą zapłodnienia pozaustrojowego w śmiercionośnej soczewce spojrzeń 

Wprowadzenie

Śmierć – ostentacyjna, a zarazem niepojęta, przezroczysta, ale nieczytelna, całkowita, a jednocześnie reprezentująca nieobecność – należy do zdarzeń niesłownych. Reagujemy na nią tak, jakby złamała słowo, którego nigdy i nikomu nie dała, a okaleczony język, który nam zostawia, sprawia, że stajemy się oniemiali [...]. Słów w obliczu śmierci jest zawsze za dużo albo za mało, nigdy w sam raz [...]. Metafory religii, filozofii, biologii czy medycyny to pośrednictwa naszych języków, które mówią w jej zastępstwie.

Wydaje się, że o śmierci – kresie ludzkiego życia – napisano prawie wszystko. Owo wrażenie pozostaje jednak złudne, na jej temat można bowiem nieustannie formułować kolejne pytania, poddawać refleksji doświadczenia osób towarzyszących tym, którzy odeszli, nadal poszukiwać rozwiązań pomocnych w przeżywaniu żałoby dla tych, którzy pożegnali bliskich. Nikt nigdy nie widział śmierci, żaden żyjący człowiek jej nie doświadczył (wykluczamy tu doświadczenie śmierci klinicznej), a zatem każde doniesienie w zakresie odczuć, refleksji, przemyśleń okazuje się istotne i interesujące.

Nauka zadaje pytanie śmierci w tym samym czasie, kiedy śmierć zaczyna naprawdę zadawać pytania człowiekowi.

Bez wątpienia myśl o własnej śmierci i szczególnie bliskich nam osób należy do tych, która najczęściej nas emocjonalnie zajmuje. Myślenie o śmierci czy kresie ludzkiego życia nie jest łatwe. Co więcej, zależy od przyjętego światopoglądu, wiary czy określonych podstaw filozoficznych. Niestety, niewiele osób mimo wielu takich doświadczeń uświadamia sobie fakt krótkotrwałości własnego istnienia.

Rzadko wykorzystujemy chorobę jako okazję do zbudowania naszego stosunku do życia lub zrozumienia lęku przed śmiercią. Nękające nas dolegliwości uważamy za nieszczęśliwe zrządzenie losu. Chcemy sprostać ideałom zdrowia i witalności rodem z reklamy pepsi-coli. Sądzimy, że jesteśmy O.K. tylko wtedy, kiedy cieszymy się dobrym zdrowiem […] W domach pogrzebowych pudrujemy umarłym twarze, co również świadczy o naszym sprzeciwie wobec przemijania.

Wygodnie rozparci w ulubionych fotelach, czytamy w gazetach […] „Pięć osób poniosło śmierć w pożarze hotelu w Cleveland”, „Dziesięć osób zginęło w wypadku samochodowym na autostradzie”, „Tysiące ludzi zostało zasypanych podczas trzęsienia ziemi we Włoszech” […] Czytając o śmierci innych, cieszymy się, że żyjemy, i myślimy o sobie jak o nieśmiertelnych […] Nieczęsto potrafimy w śmierci innego człowieka dostrzec prawdę o nietrwałości wszystkich zjawisk i zauważyć, że taka jest kolej rzeczy.

Kiedy indziej będąc w sile wieku, podejmujemy refleksję, koncentrując się na jej rodzaju, na rzeczach, które udało się nam dokonać, na poznanych osobach i na tym, co mogło być przed nami. Niekiedy pojawia się wyrzut sumienia z powodu niezałatwionych spraw czy poczucia zmarnowania życia.

Stając w obliczu śmierci kogoś bliskiego, przywołujemy w myśli wspólne spotkania, doniosłe wydarzenia, przeżyte sytuacje. O zmarłym myślimy wówczas bardzo ciepło i zwykle z tęsknotą. Zarówno w jednym, jak i drugim przypadku myślom towarzyszy smutek, rozżalenie, a niekiedy nawet fizyczny ból. Przeważnie zawsze po twarzy spłynie kilka łez.

Już na pierwszy rzut oka widać, że sama myśl o zbliżającej się śmierci wywołuje potężny wicher emocji. Porywa on zwiędłe liście porzuconych marzeń, strzępy zapomnianych melodii. Przenika nas do szpiku kości. Jednak nikt i nic nie „zatrzyma” człowieka w biegu codzienności. Może to zrobić tylko sama śmierć, wobec niej bowiem wszyscy jesteśmy równi. Czeka każdego z nas.

Śmierć uruchamia całą machinę różnorodnych spraw, które muszą zostać uregulowane zarówno w wymiarze osobistym, rodzinnym, jak i społecznym. Naszą intencją w tym miejscu nie jest opisywanie owych regulacji, ale ich zaakcentowanie. Dotyczą one rzecz jasna człowieka, który umiera, ale także – a może przede wszystkim – osób nadal żyjących. Dramat śmierci nie byłby tak silny dla człowieka, gdyby nie łączyła go miłość z tymi, od których się oddala. [...]

Człowiek w obliczu kresu życia. Studia interdyscyplinarne pod redakcją naukową Beaty Antoszewskiej i Sławomira Przybylińskiego to obszerne opracowanie interdyscyplinarne na temat różnych aspektów starzenia się, w tym śmierci i związanych z nią kryzysów. Podejmowanie tej problematyki w pracach z obszaru nauk społecznych i humanistycznych nie jest zjawiskiem częstym, dla niektórych wręcz kontrowersyjnym. […] W pedagogice specjalnej i jej subdyscyplinie – pedagogice leczniczej – zjawisko stanu terminalnego, a w dalszej perspektywie kryzysów wywołanych śmiercią staje się istotnym problemem wielokontekstowym. […] mamy do czynienia z publikacją nietuzinkową. Dla części odbiorców nie będzie to pozycja łatwa z racji emocji, które wzbudza. Jednak dla osób pracujących z ludźmi starszymi, części pedagogów specjalnych, resocjalizacyjnych czy pracowników socjalnych może to być książka bardzo przydatna w nabywaniu i doskonaleniu kompetencji zawodowych. Trudno przygotować pacjenta i jego najbliższych na śmierć, ale jeszcze trudniej ją przeżywać w samotności. Kompetentni profesjonaliści są po to, aby temu zapobiec.

Z recenzji wydawniczej prof. zw. dr. hab. Amadeusza Krausego

Oficyna Wydawnicza Impuls znana jest z tego, iż podejmuje w swojej misji wydawniczej bardzo ważkie problemy, tak jak komfort życia niepełnosprawnych, nowe terapie w systemie opieki nad dziećmi z upośledzeniem umysłowym, czy właśnie problemy starości, a w związku z tym również kwestia fizycznego odejścia czyli śmierci. W tym również zahacza o ciekawe kwestie spychania na margines społeczny problemów związanych z osobami skazanymi za życia na wieloletnie odosobnienie czyli jak sugerują redaktorzy tomu "uśmierconych za życia".

Jak piszą we wprowadzeniu redaktorzy tego tomu - „Oddajemy do rąk czytelników publikację dotyczącą szeroko pojętego zagadnienia śmierci zatytułowaną „Człowiek w obliczu kresu życia – studia interdyscyplinarne”. Mamy zamiar dostarczyć opracowanie, które w trzech wymiarach zarysowuje eksponowane zagadnienia tj. w stronę egzystencjalnej przepaści, cenne doświadczenia śmierci , nieposkromione myśli o unicestwieniu...” Tu pominąłem tytuły poszczególnych rozdziałów-wymiarów, aby uzmysłowić Państwu, iż w każdym z nich odnajdziemy artykuły, które będą poruszały w/w/ tematykę, począwszy od zagadnień ogólnych, takich jak np. „Problem śmierci w filozoficznym i kulturowym namyśle nad współczesnością”, po szczegółowe rozważania jak „ Idea macierzyństwa rozumiana jako terminus a quo troski o umierających”, w kolejnym wymiarze znowu otwiera się przed nami artykuł „Rozmowa z dzieckiem o śmierci. Kilka uwag o jednej z granic pedagogiki”, po szczegółowe refleksje pt. „Nadzieja umiera ostatnia? Refleksje nad racjonalnością sprawowania opieki paliatywno-hospicyjnej”.

Najciekawszym dla mnie rozdziałem, a właściwie wymiarem trzecim był rozdział zatytułowany „Śmierć społeczna – nieposkromione myśli o unicestwieniu”. Kto z nas nie otarł się o przemoc, mrożące krew w żyłach medialne informacje o okrutnych morderstwach? Anita Kotlega wprowadza nas w swoim artykule pt. „Modus operandi i osobowość zabójcy, o profilu seryjnego mordercy", w tą trudną tematykę, którą nie zawsze kojarzylibyśmy, tak jak autorzy niniejszego opracowania w takiej właśnie perspektywie badawczej.

Jagoda Chmielewska rozwija ten temat w swoich przemyśleniach zawartych w artykule pt. „ Życie ze śmiercią w tle – adaptacja do warunków izolacji więziennej kobiet skazanych z artykułu 148 kodeksu karnego”. Mowa jest w nim o próbach stworzenia w więzieniach o zaostrzonym rygorze przez osadzone morderczynie warunków życia przypominających im to które prowadziły na wolności. Autorka omówiła w nim warunki adaptacji więziennej kobiet o długoletnich wyrokach sądowych. Asymilują one z czasem subkulturę więzienną jako naturalny substytut życia na wolności, a z drugiej strony czują lęk i boją się wolności, zwanej tutaj prizonizacją czyli uwięziennieniem. Ta śmierć za życia jest jedną z najgorszych rzeczy jaka może przydarzyć się żyjącemu człowiekowi. Autorka pokazuje jak osadzone z czasem, aby przetrwać w tej podkulturze więziennej stosują różne techniki zachowań; od zadomowienia po narastającą agresję i brak współpracy, tak z personelem więzienia jak i osadzonymi.

Redaktorzy tomu przyjmując w doborze opracowań poszczególnych zagadnień perspektywę interdyscyplinarności wyszli bardzo szeroko poza tematykę stricte związaną ze śmiercią naturalną, śmiercią związaną z fizycznym starzeniem się człowieka i czekającym go spotkaniem z modus vivendi ludzkiego życia – śmiercią. W związku z tym czyni to z książki "Człowiek w obliczu kresu życia" publikację, jak pisze na tylniej okładce prof. zw. dr hab. Amadeusz Krauze - nietuzinkową. Mimo, że recenzent zaleca tą publikację szczególnie dla osób pracujących z osobami starszymi, np. w domach opieki, hospicjach, pedagogom specjalnym czy resocjalizacyjnym, to zakres poruszonych spraw upoważnia mnie do wstawienia się za normalnymi czytelnikami, którzy mają w swoich rodzinach osoby niepełnosprawne życiowo, nieuleczalnie chore bądź właśnie wykluczone z życia i doświadczające w izolacji „śmierci za życia”. I takie opracowanie może im służyć pomocą w podejściu do tej coraz bardziej zdehumanizowanej, odczłowieczonej sytuacji jaką jest współcześnie pojmowana śmierć.

źródło: https://ksiazka.net.pl/recenzja/czlowiek-w-obliczu-kresu-zycia

Zobacz także

Polecane tytuły ( 8 inne tytuły w tej samej kategorii )

Nowa rejestracja konta

Posiadasz już konto?
Zaloguj się zamiast tego Lub Zresetuj hasło