Wytyczne programowe

Wytyczne programowe

ISBN: 978-83-7850-961-5
24,00 zł

Wyświetl historię cen produktu

Najniższa cena w ciągu ostatnich 30 dni 24,00 zł

Czas dostawy kurierem InPost 24 godziny! E-booki w ciągu 15 minut!

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.

Reprinty: reprint wydania, [1936]. "Wytyczne programowe".

Ilość

Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.

Reprinty: reprint wydania, [1936]. "Wytyczne programowe".

Zagadnienie starszej młodzieży w organizacji harcerskiej w dużej mierze zostało już rozstrzygnięte. Zwyciężyła teza, że harcerstwo tej młodzieży winno przede wszystkiem dopomóc do wypracowania sobie światopoglądu.

Harcerstwo nareszcie dla tej młodzieży (w jej poczuciu) przestało być tylko zabawą, a stało się poważną pracą. Im większe masy młodzieży będą uważały harcerstwo jako pracę dla Polski, tem bliższe realizacji będzie hasło uharcerzenia społeczeństwa.

Wytyczne niniejsze spełnią swoje zadanie jeżeli wypełni je żywa treść pracy (podkreślam pracy) harcerskiej.

Trochę uwag o wytycznych programowych. W harcerstwie jest to pierwsza tego rodzaju publikacja. Ludzie niewżyci w treść naszej pracy czynili nam zarzut braku programu, zarzut ten był tylko częściowo słuszny. Bo jednak mieliśmy program zawarty w wymaganiach prób na stopnie i sprawności niemal od zarania istnienia harcerstwa. Program ten realizował każdy zastęp czy drużyna. Rozrost treści naszej pracy powodował coraz częściej przekraczanie ram obowiązujących wymagań prób; w tym stanie rzeczy stopnie i sprawności przestawały być wykładnikami istoty pracy, zaszła konieczność wypracowania programów samej pracy. Konieczność ta powstawała i stąd, że oto harcerstwo rozrosło się liczebnie, a rzeczą ogólnie jest znaną, że improwizacje wychowawcze o ile się udają, to tylko w małych grupach wychowanków; przy urabianiu mas trzeba jasno sprecyzowanych celów i metod...

199 Przedmioty

Opis

Książka papierowa
oprawa twarda

Sosnowski Józef

Józef Marian SOSNOWSKI (1904–1975), instruktor harcerski, nauczyciel, pedagog, żołnierz Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego, sekretarz generalny ZHP (1935–1939), wiceprzewodniczący ZHP (1945–1947), p.o. przewodniczącego ZHP (1947–1949). Pseudonimy: Brzeziński, mgr K. Masztowski, Jan Orłożeński, Jan Choiński, kryptonimy: J. S., J. Es

Wejrzenie w biografię Józefa Sosnowskiego wydaje się pożyteczne dla każdego, kogo interesuje rewolucja wychowawcza naszych czasów oraz fenomen harcerstwa.

Aleksander Kamiński

Rodzina

Urodził się 18 lutego 1904 roku w Warszawie jako pierworodny syn Jana (artysty rzeźbiarza, właściciela antykwariatu) i Władysławy z Rybków. Rodziny rodziców miały szlacheckich protoplastów, a na przełomie wieków należały do mieszczańsko-inteligenckich. Był to dom patriotyczny, w którym kultywowano tradycje narodowe. Józef miał młodszego brata Henryka (1916–1983), dziennikarza Polskiego Radia w latach 1936–1939, 1946–1980, żołnierza AK, powstańca warszawskiego.

Józef pomagał ojcu w prowadzeniu interesu i miał wówczas możność poznania takich klientów-kolekcjonerów, jak Artur Oppman (Or-Ot), Władysław Buchner (redaktor „Muchy”) czy Aleksander Świętochowski, nestor polskich socjalistów.

Władysława Sosnowska pochodziła z licznej, bo siedemnastoosobowej rodziny. Jej matka dbała o staranne wykształcenie dzieci, i tak córki obierały zawód nauczycielski, a synowie zostawali inżynierami. Jednak Władysława, najstarsza w rodzinie, występowała w aktorskiej trupie Trapszów, gdzie dublowała rolę z Mieczysławą Trapszówną (późniejszą Ćwiklińską). Przed ślubem porzuciła teatr, ranga społeczna aktorek była bowiem bardzo niska.

Józef naukę rozpoczął w polskiej szkółce elementarnej prowadzonej przez swą babkę Rybkową. Rodzina Sosnowskich mieszkała w dużym mieszkaniu przy ul. Wspólnej 64 pod numerem 6. Sosnowscy mieli telefon (o numerze 205-72), a nie było to wówczas powszechne. Przy tej samej ulicy, ale pod numerem 24, mieściło się ośmioklasowe gimnazjum filologiczne Tomasza Łebkowskiego. Wystarczyło przejść ul. Marszałkowską, zdać 5 września egzamin, uiścić dość wysoką opłatę, by od 7 września zostać jej uczniem.

Oficyna Wydawnicza "Impuls"

Reprint wydania

1936 rok

Autor

Sosnowski Józef

ISBN druk

978-83-7850-961-5

ISBN e-book

Objętość

140 stron

Wydanie

I, 2016

Format

A6 (120x160)

Oprawatwarda, szyta

Kilka słów do wydania II 

Wstęp  

Zagadnienia naczelne w wytycznych 

Formy organizacyjne pracy 

Wytyczne programowe dla uczniów szkół średnich  dla nieuczęszczających do szkół ogólnokształcących  

Sposób realizacji wytycznych  

Treść ankiet  

Wstęp.

Trochę uwag o wytycznych programowych. W harcerstwie jest to pierwsza tego rodzaju publikacja. Ludzie niewżyci w treść naszej pracy czynili nam zarzut braku programu, zarzut ten był tylko częściowo słuszny. Bo jednak mieliśmy program zawarty w wymaganiach prób na stopnie i sprawności niemal od zarania istnienia harcerstwa. Program ten realizował każdy zastęp czy drużyna. Rozrost treści naszej pracy powodował coraz częściej przekraczanie ram obowiązujących wymagań prób; w tym stanie rzeczy stopnie i sprawności przestawały być wykładnikami istoty pracy, zaszła konieczność wypracowania programów samej pracy. Konieczność ta powstawała i stąd, że oto harcerstwo rozrosło się liczebnie, a rzeczą ogólnie jest znaną, że improwizacje wychowawcze o ile się udają, to tylko w małych grupach wychowanków; przy urabianiu mas trzeba jasno sprecyzowanych celów i metod.

Wytyczne niniejsze, to zadania, które rozwiązać mają masy młodzieży polskiej w pewnym okresie rozwojowym na drodze do osiągnięcia wielkich celów harcerstwa. Zadania te realizowane być muszą przy pomocy specyficznych metod (środków) naszego systemu.

Wśród instruktorów harcerskich często słyszy się słowa obawy, że wprowadzenie programów do harcerstwa, to zrutynizowanie ruchu, zabicie w nim, często wprost cudownej, intencji wychowawczej młodych wodzów harcerskich, to uczynienie z harcerstwa organizacji wychowawczej wtedy, kiedy być ona winna organizacją samowychowawczą. Zapewne, że w krańcowym wypadku, w tym mianowicie, w którym program jest początkiem i końcem wszelkich zamierzeń wychowawczych, niebezpieczeństwo to jest oczywiste, atoli programy nasze (ściślej, wytyczne programowe) są wskazaniem na pewne możliwości, które wypełniać w dalszym ciągu powinna i musi intuicja wodzów harcerskich, entuzjazm samej młodzieży, a nie nakazy duchowych belfrów, chociażby przybranych w mundury instruktorów.

Harcerstwo, posiadając takie ogólne nastawienie i takie programy, organizacją samowychowawczą pozostanie, gdyż wydaje mi się, że o takim charakterze naszej organizacji decyduje fakt wytwarzania przez młodzież w swoich grupach rówieśniczych atmosfery niezależności duchowej od starszych, zwłaszcza, że przywódcy w większości wypadków z tegoż grona młodzieży się rekrutują.

Treść pracy może być czerpana ze źródeł organizacyjnych, tak zresztą jak dotychczas była czerpana z odpowiednich programów prób i sprawności.

Zastępując, do pewnego stopnia, programy prób i sprawności wytycznemi programowemi samej pracy, nie wyrzekamy się przez to samo stopni i sprawności. Stopień i sprawność w dalszym ciągu w harcerstwie pozostać musi sprawdzianem zdobytych doświadczeń) przez chłopca ale też tylko przez niego; o wartości pracy w zastępie czy drużynie decydować winien sposób realizacji wytycznych programowych, gdyż dbać musimy nietylko o wychowanie jednostek, ale i grup w których te jednostki pracują. Tutaj potrącam o szeroko dyskutowane pytania: czy harcerstwo wychowywać ma jednostki czy masy? Odpowiem, że: jedne i drugie, zwłaszcza, że wychowanie pionierów odbywać się może tylko w wychowujących grupach społecznych. Wytyczne programowe, które poprzedzam niniejszemi uwagami, obejmują pracę t.zw. starszych chłopców, zatem w wieku od lat 14—15 skończonych, do 18, 19-tu.

Rozumiem niepokój tych wszystkich, którzy wyrażają pogląd, że program wychowawczy budować należy od najwcześniejszych okresów, więc w naszych warunkach od okresu zuchowego. Powodem rozpoczęcia tej pracy niejako od środka była konieczność specjalnego zajęcia się natychmiast tą młodzieżą w harcerstwie, która bezpośrednio wchodzi w t. zw. społeczeństwo dorosłych).

W Polsce, po uzyskaniu niepodległości młodzież przeżywa tragedję nieprzystosowania się do wolnego już życia społeczno-państwowego. Nie mogą jej przygotować nauczyciele, sami wychowani w niewoli, tymczasem nadchodzi coraz szybszemi krokami czas obejmowania placówek w społeczeństwie i państwie przez ludzi wychowanych już w wolności. Stąd harcerstwo, jako wielka organizacja młodzieżowa, będąca czułym odbiornikiem potrzeb społeczno-państwowych, tymi właśnie, wchodzącymi w życie, musi jaknajrychlej się zająć. Jest jeszcze powód ściśle harcerski opracowania nasamprzód programów dla tej właśnie młodzieży; oto w okresie tym, dla procesu wychowawczego może najważniejszym, nazbyt duży odsetek od organizacji młodzieży odpadł. Najgłębszą przyczyną tego zjawiska był niewątpliwie brak dokładnego sprecyzowania treści pracy.

Zresztą, ani przez chwilę nie chcę twierdzić, że niniejsze wytyczne programowe to coś w swej osnowie niezmiennego, przeciwnie, pragnąłbym, żeby zmieniały się one jaknajczęściej razem z doświadczeniami zdobywanemi w pracy; tak więc po rozpoczęciu pracy programowej od podstaw (dla najmłodszych), kiedy przyjdzie kolej na okres właśnie omawiany nie zawaham się wytycznych niniejszych poddać rewizji i przystosować do zasadniczej wtedy przyjętej, linji wychowawczej harcerstwa.

Tymczasem jednak i w obecnej formie wytyczne mogą pełnić wskazane wyżej zadania.

Wytyczne są wynikiem badań (przeprowadzonych przy pomocy ankiety) chłopców w tym okresie, oraz instruktorów.

Badania te wskazywały na konieczność opracowania wytycznych programowych dla zastępów złożonych z uczniów obecnie starszych klas (5, 6, 7 i 8) szkół średnich (później gimnazjum i liceum) oraz nieco odmiennych dla zastępów złożonych z chłopców nieuczęszczających już do szkoły ogólnokształcącej (więc młodzieży rzemieślniczej i t. p.), stąd wyróżnienie dalej obydwu rodzajów pracy. Oczywiście, że granic wieku nie należy rozumieć w znaczeniu ścisłem, rozwój psychiczny jednostki jest czemś bardzo indywidualnem, zatem podawane lata życia będą miały znaczenie raczej orjentacyjne.

W rozdziałach następnych podam założenia ogólne w pracy omawianego okresu, oraz omówię formy organizacyjne, w jakich ta praca ma się odbywać.

Zobacz także

Polecane tytuły ( 8 inne tytuły w tej samej kategorii )

Nowa rejestracja konta

Posiadasz już konto?
Zaloguj się zamiast tego Lub Zresetuj hasło